Onze eerste dagen waren we in Los Angeles in het Gateway Sheraton hotel voor het jazzfestival - zie ook mijn andere blog: Marianne Rock & Old
Zelfs in dit hotel met een bar, een brasserie en een Starbucks, bleek ook een heel goede Italiaan: Restaurant Paparazzi.
Dit is de seafood dish die Bert at met geroosterde ciabatta bovenop.
Voor mij een salade met gegrilde Baby Romaine met mozzarella en feta in een dressing met balsamico.
Allebei verrukkelijke schotels. We dronken er een lekkere fles Chianti bij.
Na Los Angeles begon onze trektocht per huurauto.
Onze eerste stop was Palm Springs.
Na het koele weer in LA een verademing om in de warmte te zijn.
Het was hier ongeveer 90 graden Fahrenheit, zo tussen 25 en 30 Celsius.
Dit is de lobster ravioli in het Italiaanse restaurant Al Dente.
We waren hier jaren geleden ook al eens. Het was nog even vriendelijk en lekker.
Bert at verrukkelijke gegrilde gamba's.
We zaten in Palm Springs in het fantastische hotel Los Arboles met een mooie binnenplaats met zwembad.
Natuurlijk aten we ook in het aanpalende Mexicaanse restaurant.
We stelden opnieuw vast dat dit onze favoriete cuisine niet is.
De reusachtige margarita's vooraf maakten ons wel minder kritisch.
In Palm Springs konden we het natuurlijk niet laten om ook het Kosher Style restaurant Sherman's Deli and Bakery te bezoeken.
Hier at Bert (surprise!) een hot pastrami sandwich.
Vanaf Palm Springs naar het uiterste zuid-westen van California: San Diego aan de kust.
Hier lunchten we in het voortreffelijke (alweer) Italiaanse restaurant Arrivederci.
Voor mij weer ravioli, nu met zalm.
Voor Bert lamskarbonades, een plaatje om te zien, maar ook nog ongelooflijk mals en lekker.
Hier zijn drie reusachtige gebakken coquilles, met lekkere ouderwetse puree erbij.
Bert koos de Sand Dabs, een schar-achtige platvis, waarvan je de stevige gebakken filets kreeg met een heerlijke citroenbotersaus met kappertjes, en typisch Amerikaans: toch frites erbij.
In de Amerikaanse supermarkten worden de taartjes als een schilderij aangeboden, heel verleidelijk.
Die vissentaart zou je toch zó kopen voor de vis-autoriteit in de familie.
Jammer dat we zo ver weg waren.
De echte vis-etalage zou misschien niet de deskundige goedkeuring kunnen krijgen...
In het chique plaatsje La Jolla - waar Raymond Chandler zijn laatste jaren doorbracht - de etalage van een lunchgelegenheid.
We belandden in Pismo Beach, een klein badplaatsje met een pier.
Hier bestond nog het leuke Italiaanse restaurant dat we ons van vroeger herinnerden: Rosa's.
We gingen hier twee keer eten.
Als hoofdgerecht voor Bert een van zijn favorieten: lamsschenkel, zo sappig en off-the-bone als hij hem zelden had gegeten.
Voor mij gegrilde vis op kokos-risotto met mangosaus erbij, een origineel idee, maar helaas veel te zoet.
Daarbij wel een heerlijk groentebordje.
Een paar dagen later aten we nog een keer in Rosa's:
Voor Bert een visschotel
Voor mij heerlijke flensjes gevuld met spinazie en ricotta
Three Rivers heet het plaatsje aan de voet van de Sierra Nevada waar de Giant Sequoia's groeien, helemaal in het oosten van Californië.
In het River View Café stond de chef buiten op een grote barbecue de hamburgers te roosteren.
Bert koos de allergrootste ever: drie patties, bacon, pepperoni én pastrami. Hij smaakte ook nog voortreffelijk.
Slechts één keer hebben we gezondigd en een toetje genomen:
tiramisu.
Meestal waren we verstandig en vermeden we zoetigheid.
We zijn dan ook - ondanks veel lekker eten - geen pond aangekomen tijdens deze reis.
Het gelukkige stel in het Gateway Restaurant in Three Rivers.
Precies zo'n foto maakten we 10 en 5 jaar geleden ook al eens.
Het was een heerlijke vakantie.
Jammer dat Californië zo ver weg is dat we maar eens in de zoveel jaar kunnen gaan.
